සල්ලි දීල දේපල වස්තුව රැස් කොරන එකෙයි දන් දීල පින් රැස් කොරන එකෙයි වෙනස මොකද්ද කියල කල්පනා කර කර ආච්චි උන්නු තැනින් නැගිටල බුලත් විටක් ගන්න කියල හිමින් සැරේ පාර පැත්තට අදුන. පන්සලේ ගේට්ටුව ලග උන්න උපාසක පින්වත්තු පාර අයිනෙ උන්න හිඟන්නෙක් පෙන්නල කියපු කතාවක් ආච්චිගේ කනට වැටුනේ ඒ යද්දි. "ඔය මිනිස්සුන්ට දෙන්න හොඳ නෑ, හැන්දෑවට ගිහින් ඔය සල්ලි වලින් බොනව". ආච්චි කල්පනා කළේ මිනිස්සු කොච්චර තදින් අල්ලන් ඉන්නවද කිව්වොත් දෙන දේ දුන්නට පස්සේ ඒකට වෙන දේ ගැනත් වද වෙන තරම ගැන. විට ගන්න තිබුන සල්ලි ටික හිඟන්නට දීල ආච්චි බෝ මලුව පැත්තට ගියා.
බොහොම උගත් පෙනුමක් තිබුන මහත්තුරු දෙන්නෙක් බරපතල ධර්ම කරුණු ගැන ලොකු විවාදෙක. දෙන්නම තමන්ගේ මතේ තදින් අල්ලාගෙන බොහොම සැරෙන් කතා කරනව. ලේන් තැටියෙන් කන්න ආපු ලේනෙකුත් සද්දෙට බයේ පැනල දිව්ව. ධර්මය උනත් තදින් අල්ලගත්තහම නිවන දුරට යන බව ලේනට උනත් තේරෙන්න ඇතිය කියලා ආච්චිට හිතුන. සුපුරුදු නිස්කලංක කම නැති හින්ද ආච්චිත් වැඩිය එතන රැඳුනේ නෑ.
පන්සලේ ඉස්සර තිබුණ නිස්කලංක කම දැන් නැතෙයි කියල කවුදෝ කියපු කතාවෙ ඇත්තක් නැත්තෙමත් නෑ කියල ආච්චිට හිතුන. ආච්චි නම් කිසිම දෙයක් හිතට ගන්නෙ නැති හින්ද, එහෙමයි කියල හිතේ නිස්කලංකෙ අඩුවක් උනේ නෑ. සුදුම සුදු පාට චෛත්යයි , කොළ පාටින් දළු හෙලවෙන බෝධියයි ඇස් දෙකට දෙන සුවයයි, කපුරු, හඳුන් කූරු, පහන් වැටි වල සුවදින් නහයට දැනෙන සුවයයි, සිනිදු වැල්ලෙන් දෙපතුලට දැනෙන සුවයයි ඒ නිස්කලංක බව තව ටිකක් වැඩි කළා විතරයි.
ආයෙ වතාවක් පන්සලට එන්න වාරු තියේවිද කියල සැක හින්ද අන්තිම වතාවටත් පන්සල දිහාට හැරිලා වන්දනා කරපු ආච්චි සුපුරුදු ගමනින් පාරට බැහැල ගෙදර යන්න පිටත් උනා.
